..Yuvasız Kuşlar Misali..

Saat sana 1 var sevdiğim.. Her zaman olduğu gibi, seninle aramızda “bir”i var..

Aslında çok yakınsın bana, seni hissedebiliyorum… Nefesini yüzümde hissetmek, gülüşünün yarattığı depremi yüreğimde hissetmek, saçlarınla oynarken uyuya kalmak ya da kokunu içime çekebilirdim şuan. O kadar yakın hissediyorum sana kendimi.. Bunların hepsini yapabilirdim.. Eğer “bir” olmayı başarabilseydik..

Düşüncesi bile güzelmiş, en az sen kadar.. Gerçekçi olmam gerekirse, yine uyku tutmadı beni.. Yaktım bir sigara, devamını biliyorsun zaten… Kelimeler, cümleler art arda gelen sigaralar.. İnceden bir baş ağrısı da hissettirmiyor değil kendini..

Belki seninle bir bütün olabilirdik, sen ben değil; biz olabilirdik.. Bir ömür boyu öyle  de kalabilirdik.. Olmadı, yapamadık.. Farklı hayatları, farklı seçenekleri seçtik. İki yabancı olduk birbirimize.. Birbirimizin her şeyini bilen iki yabancı olduk seninle.. Sanırım seni sevmeyi ağır bir şekilde ödedim ben.. En yakınında hissettiğin insanın, sokakta yanından geçen binlerce tanımadığın insanlardan birine dönüşmesi mümkün mü? Her şeyi silmek, bu kadar kolay mı? Ben silemem.. Ondan dolayı galiba, kim olursa olsun, Allah’ın selamını bir de ufak bir tebessümü çok görmem kimseye.. Gülüşlerim sadakam olsun hatta.. Çünkü biliyorum; ben güldükçe ağlayan çok insan var.. Sen onlardan olma.. Kimsenin mutluluğuyla üzülme, kimsenin de mutsuzluğuna mutluluk kurma..

Bir insana sadık kalabilmek, ömrünü adayabilmek ne kadar güzelse o kadar kişilik meselesidir bence. Ben sana sadık kalırdım, ömrümü adayabilirdim.. İnan bana seni bunları yapacak kadar sevmiştim.. Sevmeyi bilmeyip abartmıştım hatta.. Seni gözümde, sevgini yüreğimde abartmıştım..  Değer vermeyi pek iyi beceren bir insan değilim.. Bir insanı kendime yakın gördüğüm zaman, hak edemeyeceği kadar fazla değer veririm ona.. Sanırım bundan dolayı, kaybettiğim zaman büyük kaybederim ben.. Çünkü büyütmüşümdür gözümde insanları hep.. 2 kelam edilmeyecekleri, karşıma adam diye almış, derin sohbetler kurmuşumdur.. Sana böyle bir şey diyemem, yüreğim el vermez sana böyle şeyler demeye ama.. Sanırım sende öyle biriydin..

Sana abartılı bir değer verip, kimsenin sevemeyeceği kadar sevdiğim için; sen benim senin sol tarafında ki yaptığım yuvamı yaktın, yıktın, harap ettin.. Ben bir kuştum, senin gönül dalın da yuva kurup, orada yaşam mücadelesi veren.. Sen ise yıktın o yuvayı.. Büyük emeklerle kurduğum, yağmurdan, rüzgardan koruduğum yuvamı hiç düşünmeden yıktın sen.. Yuvasız bıraktın sen bu kuşu.. Ne yapar ne eder hiç düşündün mü ? Düşünmedin.. Düşünseydin, kıyamazdın bir kuşun emek verdiği, sakındığı yuvasını yıkmaya..

Saat sana 2 var sevdiğim.. “iki” yabancı olmamızı başardın, tebrikler..

Benim sana olan saatim, normal saatler gibi değil.. İleri değil, sana doğru değil… Geri gidiyor.. Senden uzaklaşıyor…

Sen benim hayallerimi yıktın.. Onları sahipsiz bıraktın.. Gelen herkes bir tanesini alıp gitti benden… Peki “ya hayaller de biterse ?” Hayalleri olmayan insanın kuru bir çiçekten ne farkı var ki?

Şimdi dinlediğim şarkılar, okuduğum şiirler seni bana anımsatıyor.. Bazen uğruna bir sigara yakıyorum.. Uğruna canımı verebilecek kadar çok sevmişken artık uğruna yaptığım en büyük şey bu.. Sanma ki yazıyorum diye içimde bir pişmanlık var.. Ben eğer seninle mutlu olabileceğimizi bilsem, hatta mutluluğu da geçtim, seninle olabileceğimizi, bir olabileceğimizi , biz olabileceğimizi bilsem, buraya değil sana yazarım kadın.. Hem de öyle bir yazarım ki ,çıplak ayak koşarak gelirsin bana.. Düşünüyorsundur şimdi, madem bu kadar çok sevdin neden yazmıyorsun diye. Haklısın.. Bende düşünürdüm.. Cevaplamak düşer o halde bana..

Hiçbir kuş yıkılan yuvasının yerine başka bir yuva kurmaz.. Başka bir dal arar, yuvasının daha sağlam daha dayanıklı olabilmesi için.. “Yuvasız kuş misali” uçtum ben senden.. Kanatlarımı sana doğru değil; maviliğe, gökyüzüne doğru çırptım..

Şimdi;

Saat sana sen var sevdiğim.. Çünkü bizim aramıza “Sen”den başka hiç kimse giremezdi…